وریا غفوری درد و رنج کمبود امکانات اجتماعی و اقتصادی و فقر را خوب میفهمد. او از شهر و جامعه‌ای (کوردستان) پا بە عرصه‌ی فوتبال حرفه‌ای نهاده است، شهری که در آن عدم توسعه‌ یافتگی بیش از چهل سال از سوی جمهوری دیکتاتوری اسلامی ایران در دل جامعه‌اش نهادینه گشته تا اعتراض آن را فروکش سازد. او از شهری پله‌های طرقی را تا به این مرتبه طی نموده، که بچه‌های آن شهر خیلی وقتها داشتن یک توپ سه رویه‌ و کفش‌های پلاستیکی شبیه‌ به کفش فوتبال، همینطور زمین خاکی مسطحی که بر روی آن بازی کنند، برایشان آرزوی دست‌ نیافتنی بودە است. 

این جنس اجتماعی و وجدان هوشیار وریا، زمانی بحث به مسائل اجتماعی در رابطه‌ با زندگی مردم میرسد، نمی‌تواند پا روی وجدان خود گذاشته و واقعیت محض را نبیند. او خیلی متعهد، به عنوان یک ورزشکار حرفه‌ای از جایگاه خود به منظور تریبون اجتماعی برای دفاع از مطالبات اجتماعی و اقتصادی مردم در ایران استفاده می‌کند. در حالی کە می‌توانست همانند خیلی دیگر از هم پیشگان خود و سلبریتیهای کارتونی دیگر ساکت باشد. تو را ممنوع‌ التصویر کرده‌اند، اما تصویر و صدای تو در دل مردمان ستم دیده به قوت خود باقی است.